h1

Yiddish humour


 YIDDISH HUMOR

*

It is pouring rain in the flood plain of the Mississippi Valley, and the rising river begins to threaten all manner of private homes, including that of the local Rabbi Sunnowaychik.

With water coming into the ground floor, a rowboat with police comes by, and the officer shouts, “Rabbi, let us evacuate you! The water level is getting dangerous.”

The Rabbi Sunnowaychik replies, “No thank you, I am a righteous man, who trusts in the Almighty, and I am confident he will deliver me.” Three hours go by, and the rains intensify, at which point the Rabbi has been forced up to the second floor of his house.  A second police rowboat comes by, and the officer shouts, “Rabbi, let us evacuate you! The water level is getting dangerous.”

The Rabbi replies, “No thank you, I am a righteous man, who trusts in the Almighty, and I am confident he will deliver me.”

The rain does not stop, and the Rabbi is forced up onto the roof of his house. A helicopter flies over, and the officer shouts down, “Rabbi, grab the rope and we’ll pull you up! You’re in terrible danger!”

The Rabbi Sunnowaychik replies, “No thank you, I am a righteous man, who trusts in the Almighty, and I am confident he will deliver me.”

The deluge continues, and the Rabbi is swept off the roof, carried away in the current and drowns. He goes up to heaven, and at the Pearly Gates he is admitted, and comes before the Divine Presence.

The Rabbi Sunnowaychik asks, “Dear Lord, I don’t understand. I’ve been a righteous observant person my whole life, and depended on you to save me in my hour of need. Where were you?”

And the Lord answered, “I sent two boats and a helicopter, what more do you want?”

*

*

WARNING!


Because the Icelandic volcanic eruption a few weeks ago can cause risk of remaining ash dust in the electric circuits of your computer creating post-eruptional internal transitions and serious damage to electronic circuit boards and a complete erasure of the PC’s bios is currently recommended to make at least one daily interior cleaning of your computer screen. It may sound complicated but is actually very simple and unproblematic if you do it with 100% biodegradable materials this way:


http://www.raincitystory.com/flash/screenclean.swf

Better do it right away – before your PC get lasting damages because of remaining micro particles of volcanic ash in the air.

*

http://www.youtube.com/user/izaboOfficial

Yiddish & Seinfeld . . The Bar Mitzvah

http://www.nartube.com/d2aa7095390c55398d2e1823cf9abe7c059e9de9:ep2N9SHIRbs.html

*

Yiddish humour is

a serious bussiness

SOURCE:

‘Jewish jokes are serious business’

By HAVIV RETTIG GUR    29/04/2010 04:40

Gates’s lesson: Humor is a powerful tool.

http://www.youtube.com/watch?v=PmUb_cXI5aI&feature=player_embedded

“In order to set the stage for my remarks,” began US National Security Adviser Jim Jones in a speech to a room full of Jews this week, “I’d like to begin with a story that I think is true, and it happened recently in southern Afghanistan.”
The story, of course, was not true. It was the now-infamous joke about a Jewish merchant taunting a thirsty Taliban warrior and eventually succeeding in selling the anti-Semitic Islamist a tie so that he could enter a nearby restaurant to purchase water.
Jones got into hot water for the joke, drawing a predictable lashing from the ADL and some Jewish commentators. The mini-crisis, (jokingly) labeled “Jokegate” by The Atlantic’s Jeffrey Goldberg, sheds light on the malleable nature of humor, especially ethnic humor.
It was a stale old joke where the punch line centered on the unexpected importance of a tie shop in the middle of the desert. And Jones didn’t tell it well, delivering it in a monotone that suggested National Security Council meetings must require a lot of coffee.
But for all the complaints, it’s worth noting that Gen. Jones intended the joke not to disparage Jews, but to “join” them. The joke was meant “to set the stage for my remarks,” remarks that included an affirmation of the US administration’s concern for Israeli security and perhaps the strongest-yet castigation of the Iranian regime’s two-faced diplomacy over the nuclear issue.
Jones seemed to believe that a “Jewish” joke was a good way to ingratiate himself to the audience, which included many Jewish donors and staff of the Washington Institute for Near East Policy. It was, after all, a story about the Jews’ witty triumph over their enemies.
At least, that was what Jones seems to have had in mind.
Unfortunately for the grizzled former Marine Corps commandant, humor is a double-edged sword. Its power comes from its malleability, the way it plays with multiple meanings and unexpected results.
And for Jews, it is high art, one of the most cherished weapons in the Jewish storytelling arsenal, a sacred inheritance from the master Yiddish storytellers who used it to express life’s many troubles and their own foibles.
Shalom Aleichem, in a Yiddish tale that was the precursor to the Fiddler on the Roof franchise, delivered a sharp social critique of the hopelessness and collapse of Jewish life in Eastern Europe. But even while critiquing the old Jewish world’s failure to deal with the new, he couched his criticism in loving, compassionate humor.
Similarly, the Jews of the Warsaw Ghetto would chuckle morosely during those dark years at the “Eleventh Commandment” that had been inexplicably left out of the Bible: “Choose the right grandparents.”
Humor can cut to the bone, expressing awesome agony in manageable prose. Jewish humor holds a special place in our history precisely for that power.
For that reason, too, it is too powerful to be manhandled carelessly by the inexperienced. The Sages forbid one to criticize when that criticism will not be listened to. So, too, with humor – it must be conveyed in such a way that it will be heard.
And for that, context is key. The same joke can be told by a rabbi with love and a glint of conspiratorial solidarity, or by a bigot as a despicable slur.
Jones’s mistake was not that he told a Jewish joke, but that he told it badly, without injecting into the delivery the camaraderie that would give the joke its raison d’etre.
Soon the dust will settle, the small gaffe will be forgotten, and America’s national security adviser will, one hopes, take away from the experience a deeper lesson: Humor is a serious business.
And perhaps, having now discovered his comedic Achilles’ heel, the four-star general will be inspired to hone his craft at every opportunity. In that vein, here’s hoping that this silly tale has a happy ending: Maybe, just maybe, future US National Security Council briefings will be a lot more fun.

“In order to set the stage for my remarks,” began US National Security Adviser Jim Jones in a speech to a room full of Jews this week, “I’d like to begin with a story that I think is true, and it happened recently in southern Afghanistan.”
The story, of course, was not true. It was the now-infamous joke about a Jewish merchant taunting a thirsty Taliban warrior and eventually succeeding in selling the anti-Semitic Islamist a tie so that he could enter a nearby restaurant to purchase water.
Jones got into hot water for the joke, drawing a predictable lashing from the ADL and some Jewish commentators. The mini-crisis, (jokingly) labeled “Jokegate” by The Atlantic’s Jeffrey Goldberg, sheds light on the malleable nature of humor, especially ethnic humor.
It was a stale old joke where the punch line centered on the unexpected importance of a tie shop in the middle of the desert. And Jones didn’t tell it well, delivering it in a monotone that suggested National Security Council meetings must require a lot of coffee.
But for all the complaints, it’s worth noting that Gen. Jones intended the joke not to disparage Jews, but to “join” them. The joke was meant “to set the stage for my remarks,” remarks that included an affirmation of the US administration’s concern for Israeli security and perhaps the strongest-yet castigation of the Iranian regime’s two-faced diplomacy over the nuclear issue.
Jones seemed to believe that a “Jewish” joke was a good way to ingratiate himself to the audience, which included many Jewish donors and staff of the Washington Institute for Near East Policy. It was, after all, a story about the Jews’ witty triumph over their enemies.
At least, that was what Jones seems to have had in mind.
Unfortunately for the grizzled former Marine Corps commandant, humor is a double-edged sword. Its power comes from its malleability, the way it plays with multiple meanings and unexpected results.
And for Jews, it is high art, one of the most cherished weapons in the Jewish storytelling arsenal, a sacred inheritance from the master Yiddish storytellers who used it to express life’s many troubles and their own foibles.
Shalom Aleichem, in a Yiddish tale that was the precursor to the Fiddler on the Roof franchise, delivered a sharp social critique of the hopelessness and collapse of Jewish life in Eastern Europe. But even while critiquing the old Jewish world’s failure to deal with the new, he couched his criticism in loving, compassionate humor.
Similarly, the Jews of the Warsaw Ghetto would chuckle morosely during those dark years at the “Eleventh Commandment” that had been inexplicably left out of the Bible: “Choose the right grandparents.”
Humor can cut to the bone, expressing awesome agony in manageable prose. Jewish humor holds a special place in our history precisely for that power.

For that reason, too, it is too powerful to be manhandled carelessly by the inexperienced. The Sages forbid one to criticize when that criticism will not be listened to. So, too, with humor – it must be conveyed in such a way that it will be heard.
And for that, context is key. The same joke can be told by a rabbi with love and a glint of conspiratorial solidarity, or by a bigot as a despicable slur.
Jones’s mistake was not that he told a Jewish joke, but that he told it badly, without injecting into the delivery the camaraderie that would give the joke its raison d’etre.
Soon the dust will settle, the small gaffe will be forgotten, and America’s national security adviser will, one hopes, take away from the experience a deeper lesson: Humor is a serious business.
And perhaps, having now discovered his comedic Achilles’ heel, the four-star general will be inspired to hone his craft at every opportunity. In that vein, here’s hoping that this silly tale has a happy ending: Maybe, just maybe, future US National Security Council briefings will be a lot more fun.

OLD JEWS TELLING JOKES


http://www.nartube.com/26258223c09ae8dcf89909aac71e2c7a3abbd7a9:uuUampOIrUs.html

*

SOURCE: http://oybay.wordpress.com/2007/03/02/purim-parties-across-the-oy-bay-area/

SORCE: http://s159.photobucket.com/albums/t158/jpixcarnival/?action=view&current=2mahmoud-as-haman.jpg

Iranian President Mahmoud Ahmadinejad,

during a trip to Syria in February 2010 said that

“if the Zionist regime wants to repeat its past mistakes,

this will constitute its demise and annihilation.”

Ahmadinejad said Iran, Syria, Iraq and Lebanon will stand against Israel.

Der Iddisher Samurai

Once upon a time a powerful Emperor of the Rising Sun

advertised for a new Chief Samurai Warrior.

After a year, only three applied for the job:

a Japanese, a Chinese and ‘an Iddisher Samurai’.

“Demonstrate your skills!” commanded the Emperor.

.


The Japanese samurai stepped forward,

opened a tiny box and released a fly.

He drew his samurai sword and *Swish!*



the fly fell to the floor, neatly divided in two!


“What a skilful feat!” said the Emperor.

*

“Number Two Samurai, show me what you can do.”

The Chinese samurai smiled confidently,


stepped forward and opened a tiny box,

releasing a fly.


He drew his samurai sword and *Swish!* *Swish!*


The fly fell to the floor neatly quartered!

“Ah-h-h, that is skill!” nodded the Emperor.


“How are you going to top that, Number three Samurai?”

.


Der Iddisher Samurai stepped forward,

opened a tiny box releasing a fly,

drew his samurai sword ‘mit a greise swung’ …

*Schnnniiiiiiiiiitzzzz!*

His sword flourished so mightily that a gust of wind blew

through the room and the fly let out a high pitched sound.



But the fly

was still alive and

buzzing around!


In disappointment, the Emperor said,

“What kind of skill is that?

The fly isn’t even dead.”

“Dead, schmead,” replied der Iddisher Samurai.

“Dead is easy.”

“Ober a bris meeleh’ [circumcision] …..

THAT takes skill!”


I was also a part of the Dubai Assassination Squad
in January 2010.
I am number 156 or 158 ?


This woman have been identified on FACEBOOK

http://www.facebook.com/profile.php?id=663163929&ref=mf

as being the left man (above) in the Dubay excecution squad.

Her ID-card (below) was found in the triangular pocket

of the assassinated Haman.

She may now look like one of those guys:

and carrying this ID-card:


Yes, it was me who killed the Dead Sea. 🙂

http://www.facebook.com/group.php?v=wall&ref=mf&gid=325403863479

Jankeleh un di pickl-slicer



Jankeleh worked in a pickle factory.

He had been employed there for a number of years

when he came home one day

to confess to his wife

that he had a terrible compulsion.

He had an urge to stick his סמעקאַלעה into the pickle slicer.

His wife Reiseleh suggested that he should see

a sex therapist to talk about it,

but Jankeleh indicated that he’d be too embarrassed.

He vowed to overcome the compulsion on his own.

One day a few weeks later,

Jankeleh came home absolutely ashen.

His wife Reiseleh could see at once

that something was seriously wrong.

“Oy veh, what’s wrong, Jankeleh?” she asked.

“Do you remember that I told you

how I had this tremendous urge

to put my סמעקאַלעה into the pickle slicer?”

“Oy veh, Jankeleh, you didn’t.”

“Yes, I did.”

“Oy a brokh, Jankeleh, what happened?”

“I got fired.”  …

“No, Jankeleh. I mean, what happened with the pickle slicer?”

“Oh…she got fired too.”

Arumdreyhn un …


Being Jewish…

Jewish proverb: “A Jewish wife will forgive and forget, but
she’ll never forget what she forgave.”

QUESTION:  Define “genius”
ANSWER:  An average student with a Jewish mother.

QUESTION:  Why did Adam and Eve have a perfect marriage?

ANSWER:

He didn’t have to hear about all the men she could have married, …

and she didn’t have to hear about the way his mother cooked.

Did you know?

The trouble with some Jewish women is that they get all

excited about nothing; then they marry him.

QUESTION:  What business is a yenta in?
ANSWER:   Yours.


QUESTION:

If Tarzan and Jane were Jewish, what would Cheetah be?

ANSWER:  A fur coat .

Did you know what the must puzzling of life’s mysteries is? –

How can a 2 Ib. box of chocolates make a Jewish woman gain 5 lbs.

Did you know, that when a Jewish woman hangs something

in her wardrobe for a while …  it shrinks two sizes?!?!

QUESTION:  What do you call the nipple on a Jewish wife’s breast?
ANSWER:      The tip of the iceberg.

QUESTION:   What mechanical device causes the most arousal in a
Jewish woman?
ANSWER:   A Mercedes 550SL convertible.

A Bar Mitzveh

is defined as

the day when a Jewish boy comes

to realize that he is more likely to own

a professional sports team

than he is to play for one.

Iphone & J-phones

http://www.youtube.com/watch?v=dY7ny2N8fVQ

http://sites.google.com/site/kopjikinternational/yiddish-humour

*

The jokes are mainly told in English/American

http://oldjewstellingjokes.com/post/295568608/the-10-best-jokes-of-2009-these-are-our-ten


5 יאנואר 2010 5:00
דורך טווויאַ טענענבאָם

פּאַסקודנע ייִדיש פיש אין דאָהאַ

די פאַמעד טריבעקאַ פילם פעסטיוואַל (טפף) פון ני איז בראַנטשינג זיך, פראַנטשייזינג זיין נאָמען אָוווערסיז.טריגגערעד ביי די 9 / 11 באַפאַלן אויף ני, און פאַונדיד ווי אַן ענטפער צו טעראָר און פיינט, פּראָדוצירער דזשיין ראָסענטהאַל, רום-אַקטיאָר ראבערט דע ניראָ, און דזשיין ס מאַן קראַיג האַטקאָפף, סטאַרטעד טפף אין 2002. און היינט טפף איז קיקינג אַוועק אַ נייַע יאָמטעוו: דאָהאַ טריבעקאַ פילם פעסטיוואַל (דטפף). זיי יבערגעבן ריזיק אַמאַונץ פון אַרבעטקראַפט צו באַקומען דעם דורכגעקאָכט, און רובֿ מסתּמא זענען זייער כאַנסאַמלי קאַמפּאַנסייטאַד דורך די קאַטאַריס.

ווי אַזוי טאָן איר באַקומען אַזאַ אַן פאַרנעמונג צו מאַצליעך אין אַ ווייט, אַוועק שטעלן אַזאַ ווי דאָהאַ? איין וועג פון דאָינג דאָס איז דורך ענטייסינג די דרוקן. ניט קיין ווונדער אַז די דרוק מענטשן פון טפף זייער קאָרדזשאַלי לאָזן מיר וויסן אַז הער עקססעללענסי שעיכאַ על-מייַאַססאַ בינט כאַמאַד על-טהאַני האט ינווייטיד מיר צו קומען צו קאַטאַר פֿאַר די ערשטע דטפף. ביזנעס קלאַס אַנטלויפן צו קאַטאַר, בלייבן אין אַ פינף-שטערן האָטעל, קאַונטלאַס פּאַרטיעס, “שפּאַציר” טריפּס און מאַסאַזשיז-מיט-שאַמפּאַניער זענען אַרייַנגערעכנט. ווי אַזוי וועל איך ריספּאַנד?

בעינג געבוירן ייִדיש, אַ מענטש דיספּייזד דורך פילע, איך באַשליסן צו אָננעמען די סטרעטשט זיך צו מיר אין ליבשאַפט און גלייך ענטפערן: איך טוט מיר קומענדיק!

קאַטאַר, טאָמיד גאַסטפריינדלעך, ליב ריקוועס אַז איך שיק זיי אַ קאָפּיע פון מיין פּאַס. זיי’ד ווי צו אַרויסגעבן מיר אַ וויזע פאָרויס פון מיין אָנקומען. איך גערן נאָכקומען.

אָבער, סטריינדזשלי, די טעג פאָרן און מיין וויזע קען נישט קומען. וואָס כאַפּאַנד? איז די יאָמטעוו קאַנסאַלד? קען נישט קוק עס, ווי איך נאָך לייענען וועגן אים אין דער וויקיפּעדיע. אָבער איך טאָן ווערן אַ ביסל סאַספּישאַס ווען איך לייענען אין די ניו יארק טיימס אַז “קיין פון די גאלף פֿעסטיוואַלן האָבן פּראָוגראַמד אַ פילם פֿון ישראל” און באַטרעף אַ פרייערדיק טפף באַאַמטער וואָס זאָגט, “איר קענט נישט קומען דאָ מיט אַן ישראל פּאַס. “איך האָב אַן אמעריקאנער פּאַס, אָבער עס ליס ישראל ווי מיין בערטפּלייס. האָב איך שוין דיסינווייטיד?

א ביסל מער טעג פאָרן און די וויזע לעסאָף ערייווז. ס אין אַראַביש. יעדער דעטאַל אין די קאַטאַרי וויזע שוועבעלעך יענע אין מיין אמעריקאנער פּאַס, אַחוץ איין: בערטפּלייס. איך איז געבוירן, אין פאַל איך האָט נישט וויסן, אין אַמעריקע. איך באקום ינטריגד: איז דאָס אמת?

בין איך אַ פאַקטיש אמעריקאנער? זאָל מיר געפֿינען זיך. מיט וויזע אין האַנט און נייַ אידענטיטעט אויף פּאַפּיר, דאָס פּראַודלי אמעריקאנער, געבוירן מענטש געדויערט די פלאַך צו קאַטאַר. גרויס אַנטלויפן. און דאָס געץ אפילו בעסער. גלייך צו מיין אָנקומען אַ שאָופערד במוו איז ביי מיין באַזייטיקונג, טאַקינג מיר צו די פאָר סעאַסאָנס האטעל. שיין פּלאַץ. ריזיק בעט, גרויס רומז, און אַלע אַמעניטיז ימאַדזשאַנאַבאַל. איך גלייך אָרט אַ ביסל געשאַנק פֿאַר מיר אויף די טיש: אַן יפּאָדטאָוטש. פיין אָננעמען.

יאָ, איך טוט מיר אַ איד טייער. און קאַנטיניואַסלי אַזוי. אויף דער ווייטער טאָג איך פאַרבינדן אַ בינטל פון מערב קריטיקס צו זען יאָגוועג האָרסעס. קריטיקס זאָל זען די טינגז, אַנדערש זיי קענען נישט שרייבן זייערע באריכטן.די האָרסעס, בטוו, האָבן גאַנץ טשיקאַווע נעמען. מייַן באַליבסטע: סאָקראַטעס און וואָס אַ לאַדי. ווי איך ונטערזוכן די האָרסעס, אַ סרי לאַנקאַן אַרבעטער טאַלקס צו מיר. ער האט מייקס 250 דאָללאַרס אַ חודש, 160 פון וואָס ער סענדז צוריק בּלאַט. דאָס געלט, ער טעלז מיר, וועט לאָזן זיין משפּחה צו האָבן צוויי מילז פון רייז אַ טאָג, אָבער קיין ברויט. “אויב זיי קויפן ברויט, זיי וועלן עסן בלויז איין מאָלצייט אַ טאָג.” האט’ד ווי צו באַקומען זיך פון דאָ און גיין צוריק בּלאַט. ווי אויב צו ונטערשטרייכן דעם מענטש ‘ס קלעם איך פּלוצעם דערזען איינער פון די האָרסעס טריינג שיין שווער צו ופשליסן דעם טויער וואָס ימפּריזאַנז אים. איך קען נישט העלפֿן דאָס אָבער די צוויי קראַפט מיר צו טראַכטן פון די אנדערע זייַט פון מיין נופאַונד לוקסוס: טשיפּ אַרבעט און סאַפערינגז. אפֿשר איך זאָל לאָזן זיי ביידע און גיין זען אַ פֿילם. עס איז אַ פילם פעסטיוואַל דאָ!

בעינג אמת צו פאָרמירן איך גיין צו דעם סינעמאַ צו היטן א סעריאָוס מאַן. די ערשטע עטלעכע מינוט פון דעם בריליאַנט פילם זייַנען אין ייִדיש. טשיקאַווע צו הערן ייִדיש און לייענען די אַראַביש סאַבטייטאַלז אין דער זעלביקער צייט. אָבער ווארט אַ רגע, עפּעס ס מאָדנע דאָ: ווען די סעריאָוס אותיות באַשטימען צו העברעיִש עס ס ‘פּלוצלינג קיין איבערזעצונג. פאר וואָס? צי ניט וויסן. די וילעם סימז צו האט הנאה פון דעם פילם פונדעסטוועגן. ווען אַ פּאַרשוין איז סין שיסעריי איין איד און דאַן געטינג גרייט צו שיסן אַנדערער איד ווי גוט, די מענטשן דאָ גיין ווילד.טשיקאַווע.

איך שטעקן אַרום צו זען מער פילמס. פאר ביישפּיל: פּאָמעגראַנאַטעס & מער. דירעקטעד דורך נאַדזשאַוו נאַדזשדזשאַר פון ראַמאַלאַ, און דורכגעקאָכט אין קאָואַפּעריישאַן מיט זדף, פּ & ב דיפּיקס פּאַלעסטיניאַנס ווי די קיינדאַסט, לאָוועליעסט, רובֿ ראָמאַנטיש און סעלפלאַס פון מענטשן, אַלע דער בשעת ווי עס שאָוז ישראל אידן אַזוי מיעס קריטשערז, ברוטאַל אַפּרעסערז און סאַדיסץ.

איך טוט מיר אַזוי צופרידן איך טוט מיר ניט אַ איד. פּונקט ימאַדזשאַן!

גענוג פון פילמס. ס פּאַרטיי צייט נאכאמאל. א לימאָ פּיקס מיר זיך. דער שאָפער טעלז מיר האט ער ס ‘פּאַלעסטיניאַן. פֿון וועלכע שטאָט? “דאָהאַ.” דאָהאַ אין פּאַלעסטינע? “איך טוט מיר פּאַלעסטיניאַן!” ער ינסיס. נו, איך טרעפן מיר האָבן איין אמעריקאנער און איין פּאַלעסטיניאַן אין דעם וואַגאָן. איך דעריבער לאָזן די מאַשין און מאַך צו די פּאַרטיי. דאָ האָב איך טרעפן אַבדאַלאַ, אַ מוסלים זשורנאַליסט וואָס טעלז מיר אַז ער הערט אַ פּאַלעסטיניאַן פֿון ראַמאַלאַ. ווען איז געווען די לעצטע מאָל ער איז געווען אין ראַמאַלאַ? “נעווער,” ער זאָגט. רעכט דעמאָלט און דאָרט האָב איך באַשליסן אַז איך איז געבוירן אין סאַלט לייק סיטי. פארוואס נישט? בין אַקשלי אַ מאָרמאָן. אין דעם אַנטלויפן מדינה, פאַקט איז אַזוי גוט ווי דער זאַמד דונז פֿאַר די ווינדס. אַבדאַלאַ געדויערט אַ לייקינג צו מיר און שאַרעס אַ געהיים. “די עגיפּטיאַנס,” ער זאָגט, “זייַנען מער ייִדיש ווי די אידן.” גוד צו וויסן.

הייס ווינדס קלאַפּ און איך גיין צו שלאָפן. און דורך דעם לעבן טאָג די מאָרמאָן ריאַלייזיז ער הערט די בלויז מאָרמאָן אין קאַטאַר; קיין אנדערע אַרום. עס פילז זייער עלנט און אַזוי איך גיין צו האָבן אַ רעדן מיט דזשיין ראָסענטהאַל. איך דאַרף פירמע, וואָס נישט פאַרברענגען עטלעכע שעה מיט אַ שטאַרק דאַמע? קען נישט שאַטן.דזשיין איז אַלע סמיילז; זייער גליקלעך צו טרעפן מיר אין דאָהאַ. זי טעלז מיר אַז זי ס ‘ייִדיש און אַז זי ווענט צו אַ ישיבה בשעת גראָוינג זיך. צוויי פון איר אַסיסטאַנץ באַהעפטן אין און פרעגן אויב דאָס איז אָקייַ פֿאַר זיי צו נעמען נאָטעס. פּראָזאַק וואָלט מיסטאָמע זיין בעסער, אָבער נאָטעס ביסט אָוקיי ווי גוט. מיר שמועסן אַ ביסל וועגן דעם און אַז, טיילן אַ שמייכל אָדער דריי, און דאַן האָב איך פרעגן דזשיין פֿאַר באַמערקונגען אויף די טיימס אַרטיקל.איך דאַרפֿן צו פרעגן עפּעס, טאָן ניט איך? גלייך, אָן אַ רגע ס פאַרהאַלטונג, די אַטמאָספער אין די פּלאַץ כיץ זיך, וואַליומז פאָר גאַנץ הויך, און שאַרף אַקיאַזיישאַנז פליען אין די לופט. די אַסיסטאַנץ שפרינג ביי מיר ווי אויב איך געווען אַ געפערלעך טעראָריסט. “די ניו יארק טיימס ראַן אַן אַרטיקל לעצטע וואָך, געשריבן דורך לערי ראָהטער, אויב אַז ס ‘די איין איר’רע ריפערינג צו, וואָס האָט נישט זאָגן וואָס,” איין אַסיסטאַנט זאָגט. “ס ‘נישט אמת, און דאָס איז נישט געזאָגט!” איך ין דער שטיל פרעגן דזשיין ווידער אויב זי איז גרייט צו מאַכן אַ באַמערקונג. נישט, זי הערט נישט. סיידן איך שלעפּ די ציטירן, וואָס ‘האלט נישט עקסיסטירן,’ עס וועט זיין ניט באַמערקן. איך האָט ניט דערוואַרטן די אָוטבורסט. איך געדאַנק זי’ד מאַכן אַ פיין ביסל ויסזאָגונג, עפּעס ווי “מיר ליב יעדער יינער,” און וואָס וואָלט’ווע שוין דאָס. אָבער די נערוועז אָפּרוף מייקס מיר זייער סאַספּישאַס. וואָס איז די טפף כיידינג? איך בליצפּאָסט זיי די לינק צו די טיימס ‘וועבזייטל, וואָס די לינעס איך מענשאַנד, וואָרט פֿאַר וואָרט. נעוראָטיק ימיילז פליען אין מיין ריכטונג אָבער דזשיין קען נישט רעדן. איך שמעקן אַ פאַרפוילט פיש. וואָס איז דאָס? צי האָט דזשיין און די טפף פאַרקויפן זיך זייער סאָולז צו דאָהאַ ס ‘גרויס פּאַקאַץ?

אפֿשר איך זאָל טאַקע ווערן אַ מאָרמאָן. איך האָב געמיינט, פֿאַר פאַקטיש.

איך שלאָפן איבער דאָס און וועקן זיך צו האָבן אַ גלאָריאַס פרישטיק אין דעם האָטעל. איך שמועסן מיט אַן עגיפּטיאַן קיך אַרבעטער און פרעגן אים אויב ער יץ דעם געשמאַק עסן אַלע טאָג. ניין, ער קען נישט. “מיר באַקומען פאַרשידענע עסן,” האט ער זאָגט, “נישט ווי דיין. דיין איז גוט. “האט מייקס זייער ביסל געלט דאָ, ער זאָגט, אָבער ער הערט נישט ייפערטזיכטיק פון די ריטש פון קאַטאַר. “זייט איך טוט מיר דאָ,” ער זאָגט צו מיר, “איך ביקיים זייער שטאָלץ פון מיין עגיפּטיאַן קולטור.” וואָלט האָבן שוין פיין אויב די טפף נייע דעם מענטש זייער פירער. וואָס אַ אָנווער.

אָבער עס זייַנען עטלעכע ווינערז צו. אויף די לעצטע טאָג פון דטפף דזשיין ראָסענטהאַל און ראבערט דע ניראָ פארטיילן די סצענע צו שענקען נאַדזשאַוו נאַדזשדזשאַר די אַודיענסע אַוואַרד פֿאַר בעסט אַראַבער פילם.נאַדזשאַוו דאַנק יעדער יינער, אָסקאַר-סטיל, און יקספּרעסאַז איר ווילט צו טרעפן אין ליבעראַטעד פּאַלעסטינע. די וילעם יראַפּץ אין אַפּלאָדיסמענטן. איך’ווע געווארן אַרום די פּאַרץ פון די וועלט פֿאַר און וויסן וואָס “גרייטער ישראל” אָדער “ליבעראַטעד פּאַלעסטינע” הייסן: טו אָפּציעס אַז פאַרבעטן אָן אַ סאָף טעראָר. קיין קאָמענטאַר פֿון בס & ר? נאַדאַ.

מאָרגן איך לאָזן קאַטאַר. זאָל איך אַדאַפּט מיין נייַע אמעריקאנער אידענטיטעט? איך נעמען אַ לעצט קוק לעבן דזשיין און ראבערט, סמיילינג צו די קאַמעראַס, און באַשליסן: נאָ.

אָריגינאַללי דעמאלסט אין דייַטש אין דיע זייט.

Leave a comment